Promotie S. (Sophia) Paulini

Samenvatting:

Volgens Pascal Lamy, voormalig directeur-generaal van de WTO en EU-commissaris voor handel, weerspiegelen reguleringsnormen collectieve voorkeuren en maatschappelijke 
waarden van een gemeenschap die elkaar kruisen en mogelijk botsen wanneer staten handel drijven. In de WTO is dit misschien nergens duidelijker geworden dan bij de regulering van
onzekere risico's, zoals biotechnologie of hormonen in voedingsmiddelen. Hier hebben langdurige - en tot op zekere hoogte nog lopende - geschillen over EU-wetgeving op basis van
het voorzorgsbeginsel de verschillende benaderingen van de EU en haar handelspartners bij de regulering van onzekere risico's onder de aandacht gebracht. Toen de EU onderhandelingen
over bilaterale handelsovereenkomsten om de handel verder te liberaliseren met enkele van dezelfde handelspartners die haar voorzorgsmaatregelen bij de WTO aanvochten, zoals de VS
en Canada, aanvang namen, werd door de burgermaatschappij, de nationale parlementen en het Europees Parlement bezorgdheid geuit over de gevolgen die deze zogenaamde "nieuwe
generatie handelsovereenkomsten" zouden kunnen hebben voor het vermogen van de EU om haar beleid en wetgeving op het voorzorgsbeginsel te blijven baseren. Dit is vooral het geval
omdat de centrale doelstelling van deze nieuwe generatie handelsovereenkomsten de verschillen in technische normen die in de nationale wetgevingen zijn vastgelegd, probeert te
verkleinen.

Deze dissertatie onderzoekt hoe het voorzorgsbeginsel in de nieuwe generatie handelsovereenkomsten van de EU tot uiting komt. Het materiële toepassingsgebied van de studie omvat de bepalingen die van invloed zijn op de voedselveiligheid en de milieubescherming, die worden geanalyseerd in een steekproef van vier handelsovereenkomsten van de EU: de Comprehensive Economic and Trade Agreement (CETA) tussen de EU en Canada, de Economic Partnership Agreement (EUJEPA) tussen de EU en Japan, de EU-Vietnam Free Trade Agreement (EUVFTA) en de EU-Mercosur Trade Agreement (EUMTA).