Jaarlijks worden duizenden vrouwen in Nederland gediagnosticeerd met borstkanker. Hoewel de amputatie en initiële borstreconstructie wel standaard worden vergoed, is dit niet zonder meer het geval voor vervolgoperaties. Daar oordeelt de zorgverzekeraar per geval over, maar dan wel achter gesloten deuren. Tegenover NOS vertelt Martin Buijsen, hoogleraar Gezondheidsrecht aan Erasmus School of Law, dat hij stellig is over de situatie: “Ik ben van mening dat er gediscrimineerd wordt”.
Buijsen beargumenteert dat patiënten met borstkanker ongelijk worden behandeld ten opzichte van andere kankerpatiënten. “Dat kan gerechtvaardigd zijn, als er goede redenen voor zijn die worden toegelicht”, legt Buijsen uit. “Nu dat niet zo is, ben ik van mening dat er gediscrimineerd wordt. Ik vind dat deze vrouwen geholpen moeten worden.”
Borstkanker
Per jaar krijgt één op de zeven vrouwen in Nederland borstkanker. Een derde van deze patiënten ondergaat een amputatie van één of beide borsten. Vrouwen met een genetische aanleg voor borstkanker kiezen soms voor een preventieve amputatie. Jaarlijks kiezen 5000 tot 5500 vrouwen voor een borstreconstructie met lichaamseigen weefsel of siliconenimplantaten.
De initiële borstreconstructie wordt standaard door verzekeringen vergoed. Een vervolgoperatie vanwege pijnklachten, draaiende protheses of een opvallende contourafwijking of deuk wordt dat niet. Om voor een vergoeding in aanmerking te komen, dient aan bepaalde criteria van de zorgverzekeraar te worden voldaan. Zo wordt, bijvoorbeeld, gekeken naar de plaats van een deuk en de grootte. Als een deuk binnen het decolleté valt, kan bij een kleinere diameter al in aanmerking worden gekomen voor vergoeding.
Geldkwestie en niet-transparante keuzes
Bij geen enkel ander type kanker zijn zulke criteria geformuleerd. Daar beoordeelt de plastische chirurg zelf of een vervolgoperatie nodig is. Volgens Buijsen is dit een geldkwestie. Borstkanker is immers de meest voorkomende vorm van kanker, waarbij de meeste reconstructies nodig zijn. “Gegeven de aantallen heeft men het hier nodig gevonden om dat nader te normeren”, vertelt Buijsen. “Dat noemen we impliciete rantsoenering van zorg; ergens worden op een niet-transparante manier keuzes gemaakt.”
Het is gissen waarom sommige vervolgoperaties minder snel worden vergoed dan andere. Buijsen: “Hier zijn regels opgesteld die niet gemotiveerd zijn. Vrouwen vissen achter het net als deuken niet diep genoeg zijn en in het verkeerde gebied liggen”. Juridische experts, waaronder Buijsen, vinden daarom dat demissionair minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport Ernst Kuipers opnieuw naar de vergoedingen moet kijken.
- Professor
- Meer informatie
Lees het hele artikel op de site van NOS.