Promotie E.A.M. (Eline) Ruigrok

Samenvatting:

Prostaatkanker is een wereldwijd gezondheidsprobleem. Het is de vierde meest gediagnosticeerde vorm van kanker, en de op één na meest gediagnosticeerde vorm van kanker bij mannen [1]. Het is belangrijk om in een zo vroeg mogelijk stadium van prostaatkanker de ziekte te signaleren en in te grijpen, omdat hoe verder de ziekte zich uitbreidt buiten de prostaat, hoe minder curatieve (lokale) behandelopties er mogelijk zijn. Bij uitgezaaide en hormoonongevoelige prostaatkanker is de gemiddelde overleving 5 jaar na de diagnose slechts 30% [2]. Er is dus dringend behoefte aan nieuwe en/of verbeterde behandelingen voor prostaatkanker, met name voor vergevorderde stadia. 

De preklinische studies die beschreven zijn in dit proefschrift onderzoeken methodes om de therapeutische effectiviteit en de veiligheid van het gebruik van prostaatkanker-gerichte tracers te verbeteren. Allereerst zijn verschillende PSMA-gerichte tracers met elkaar vergeleken en is de meest optimale tracer bepaald op basis van effectiviteit en veiligheid. Als tweede is onderzocht of het combineren van radionuclide therapie samen met een therapie die cellen gevoeliger maakt voor straling kan leiden tot een synergistisch groter therapeutisch effect. Ten derde is gekeken naar het effect van het gebruik van verschillende therapeutische radionucliden (een α-straler vs. een β-straler) gekoppeld aan dezelfde PSMA-tracer. Als laatste zijn de acute, vroege en late radio-toxische effecten van prostaatkanker-gerichte radionuclide therapie in kaart gebracht. De resultaten die zijn voortgekomen uit deze studies dragen bij aan de (radiobiologische) kennis over prostaatkanker-gerichte radionuclide therapie, wat gebruikt kan worden voor het ontwikkelen en verbeteren van de huidige behandelopties voor prostaatkankerpatiënten.