Promotie A. (Anna) Vavakou

Proefschrift in het kort:

Onze oren werken over een enorm bereik aan geluidsintensiteiten, dat 6 grootteordes in geluidsdruk bestrijkt. Om dat te verwezenlijken comprimeert de cochlea zijn mechanische geluidsrespons. Dit wordt gedeeltelijk verwezenlijkt door buitenste haarcellen, mechanosensoren in onze oren die van lengte kunnen veranderen bij mechanische stimulatie. We weten echter nog altijd niet hoe de haarcellen met hun motiliteitsrespons de dynamische compressie verwezenlijken. In dit proefschrift heb ik Optical Coherence Tomography gebruikt om akoestisch opgewekte trilingen in het intacte slakkenhuis te meten. De bevindingen tonen dat de buitenste haarcellen anders trillen dan naburige structuren, en wel op een manier waarop niet werd geanticipeerd in bestaand modelleerwerk. Met name bleek de beweging van buitenste haarcellen een ellips te beschrijven. Bovendien bleken de buitense haarcellen, in tegenstelling tot de gangbare overtuiging, frequenties boven 3 kHz (die ruim binnen het bereik van zoogdieren vallen) niet te kunnen bijhouden. De bevindingen en hun relatie met contemporaine en voorafgaande bevindingen worden nader bediscussieerd. Buitense haarcellen worden vaak verondersteld geluid te versterken op een instantane manier, om zo de gevoeligheid van het gehoororgaan te verbeteren. Dit proefschrift toont echter aan dat i.p.v. een versterking van inkomende akoestische enegergie, het veeleer een gecontroleerde demping is die bruikbaar is voor de locale gevoeligheidsregeling. Een vergelijkende studie tussen de gehoororganen van insecten en zoogdieren, teslotte, liet zien dat de modus operandi van het insectenoor, ondanks zijn minuscule omvang, erg lijkt op die van het oor van gewervelden.