Promotie C.J. (Charles) Blijdorp

Proefschrift in het kort:

Hoe mooi zou het zijn als we processen in de nier zouden kunnen bestuderen zonder een nierbiopsie uit te voeren? Zijn er manieren om te screenen op vroege nierschade, zelfs als de bestaande onderzoeken nog normale resultaten geven? Hoe kunnen we behandelingen voor nierziekte en hoge bloeddruk personaliseren? 

Dit zijn vragen die de internist in opleiding en auteur van dit proefschrift – Charles Blijdorp – al meer dan zes jaar bezighouden. Hij kwam tot de ontdekking dat extracellulaire urineblaasjes (uEVs) de meest veelbelovende manier zijn om deze doelen te bereiken. Waarom? Omdat iedereen die kan plassen, elke dag miljarden uEVs uitscheidt. En hoewel ze extreem klein en moeilijk te detecteren zijn, bevatten ze eiwitten en nucleïnezuren die kunnen worden gebruikt om (ziekte)processen in de nier te bestuderen. Bovendien bevatten uEVs informatie waarmee we kunnen achterhalen uit welk deel van de nier ze zijn uitgescheiden. 

Hoewel het belang van uEVs al in 2004 werd vastgesteld, is het sindsdien een lange en moeilijke reis geweest om manieren te vinden om ze op betrouwbare wijze te isoleren en te karakteriseren. Toen de auteur zijn zoektocht begon, was de belangrijkste vraag hoe we uEVs kunnen toepassen in de kliniek. Hoe moeten de resultaten van uEV-analyse worden geïnterpreteerd bij verschillen in urineconcentratie, geslacht en niermassa? Zijn er betrouwbare manieren om de analyse van uEVs te versnellen en de bestaande omslachtige isolatiemethodes te omzeilen? En spelen ze een rol bij het ontdekken van actieve ziekteprogressie bij patiënten met polycystische nierziekte, nog voordat de nierfunctie is aangetast?