Promotie N. (Nimer) Ortuño-Gutiérrez

Samenvatting:

Lepra of de ziekte van Hansen is een complexe infectieziekte, bekend sinds de oudheid, veroorzaakt door M.leprae en M.lepromatosis. De meest waarschijnlijke wijze van overdracht is via de lucht en daarom lopen degenen die in nauw contact komen met een onbehandelde leprapatiënt het meeste risico om de ziekte te krijgen, hoewel dit afhangt van de immuniteit die zeer heterogeen is. Hoewel lepra de eerste infectieziekte was waarvan de ziekteverwekker werd geïdentificeerd, zijn onderzoek en ontwikkeling er niet in geslaagd betrouwbare diagnostische tests voor infectie en ziekte te ontwikkelen. Daarom adviseert de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) voor de diagnose van de ziekte nog altijd te vertrouwen op klinische kardinale tekenen en het aloude huidincisie-uitstrijkje (SSS), en wordt momenteel geen diagnostische test aanbevolen om de infectie vast te stellen. Zowel klinische als laboratoriumvaardigheden en expertise zijn essentieel om de betrouwbaarheid van de diagnose te waarborgen, die betrouwbaarheid neemt af door de aanhoudende daling van de lepraprevalentie wereldwijd. Niettemin is de incidentie de afgelopen tien jaar wereldwijd gestagneerd rond de 200.000 nieuwe gevallen per jaar en is de zeer effectieve behandeling met multi-geneesmiddeltherapie (MDT) onvoldoende geweest om de transmissie te stoppen. In 2018 heeft de WHO een éénmalige dosis rifampicine (single-dose rifampicine of SDR) aanbevolen als post-expositie profylaxe (PEP) voor de contacten van nieuwe leprapatiënten die zelf nog zonder klinische tekenen van lepra zijn. De bescherming van PEP bedraagt ongeveer 60%, een schatting gebaseerd op de baanbrekende COLEP-studie in Bangladesh. De ‘Leprosy post-exposure prophylaxis with single-dose rifampicin’ (LPEP) studie heeft de haalbaarheid van PEP onder programmatische omstandigheden gedocumenteerd en er zijn ook aanwijzingen dat PEP kosteneffectief is. Niettemin blijven er operationele uitdagingen voor de meest kosteneffectieve aanpak van de verstrekking van PEP aan hoogrisicopopulaties, met de bedoeling geen schade te berokkenen aan de personen die voor SDR in aanmerking komen, en toename van de prevalentie van rifampicineresistentie te vermijden.

In dit doctoraat hebben we innovatieve, op geografische informatiesystemen (GIS) gebaseerde strategieën ontwikkeld en getest voor de actieve opsporing van leprapatiënten om de overdracht van M. leprae te stoppen in landen met een hoge prioriteit, namelijk de Comoren, India en Madagaskar. Met behulp van GIS-gebaseerde technologieën bestudeerden we clusters van hoge prevalentie in de Comoren en Madagaskar. De clusteringanalyse was ingebed in een groter lopend onderzoek naar postexpositieprofylaxe (PEP) voor lepra (de PEOPLE-studie), waarbij het gedetailleerd in kaart brengen van hele dorpspopulaties, inclusief leprapatiënten, noodzakelijk was voor het beoordelen van verschillende modaliteiten van PEP. In India beoordeelden wij de clustering van lepra en de mobiliteit van leprapatiënten, om hoog-prevalente clusters op gehuchtniveau te identificeren. Daartoe ontwikkelden wij een methode om kaarten te maken van gehuchten, inclusief een schatting van hun bevolkingsaantallen, om de clustering te beoordelen voor gerichte actieve screeningstrategieën, gekoppeld aan preventieactiviteiten.

De volgende onderzoeksvragen werden beantwoord:

• Wat zijn de patronen van clustering van lepra op de Comoren en Madagaskar?
• Wat is het patroon van clustering en mobiliteit van leprapatiënten in Bihar, India?
• Hoe kan een aanpak worden ontwikkeld om clustering op de lagere bestuursniveaus in Bihar, India, te onderzoeken?