Promotie P. (Patrick) Krastman

Korte samenvatting van het proefschrift:

De huidige Nederlandse richtlijn voor de huisarts over de beoordeling, diagnose en behandeling van patiënten met hand- en polsklachten heeft beperkte wetenschappelijke ondersteuning. Daarom is het diagnostisch proces en de behandeling van hand- en polsklachten in de huisartspraktijk een uitdaging. In dit proefschrift worden de epidemiologie, diagnostische mogelijkheden en het beloop van hand- en polsklachten in de eerstelijnszorg beschreven. Een huisarts beoordeelt jaarlijks meer patiënten met hand- dan polsaandoeningen, een triggervinger is de meest voorkomende diagnose en een polsfractuur of bandletsel van hand en pols komt slechts sporadisch voor. 

Dominante behandelstrategieën voor patiënten met een mallet vinger (MV) waren verwijzingen naar het ziekenhuis en conservatieve behandeling. Het doel van het aanvragen van een röntgenfoto zou niet moeten zijn om onderscheid te maken tussen een tendinogene of een ossale MV, maar om te beoordelen of er een mogelijke indicatie is voor een operatie. Bovendien zou een röntgenfoto alleen moeten worden aanbevolen als de MV is ontstaan na een hoogenergetisch trauma.

In onze systematische reviews over de diagnostische nauwkeurigheid van anamnese, lichamelijk onderzoek en beeldvorming bij hand- en polsaandoeningen zijn geen onderzoeken beschikbaar over de diagnostische nauwkeurigheid in de eerstelijnszorg. Om die reden hebben huisartsen beperkte diagnostische middelen, bij de beoordeling van patiënten met hand- of polsklachten.

Lichamelijk onderzoek vertoonde een beperkte diagnostische nauwkeurigheid voor het diagnosticeren van vinger-, hand- of polsaandoeningen in de tweedelijnszorg. Bovendien bestaat er geen nauwkeurige beeldvormende modaliteit die aanvaardbare diagnostische nauwkeurigheid in de tweedelijnszorg laat zien, wanneer rekening wordt gehouden met de matige kwaliteit van de in aanmerking komende onderzoeken.