Promotie S. (Sara) van Bekkum

Korte samenvatting van het proefschrift:

Borstkanker screening en verbeterde beeldvormingstechnieken hebben geleid tot een toename van gevonden niet-palpabele borstafwijkingen en uitgevoerde biopten. Het beleid van deze afwijkingen is gebaseerd op karakteristieken van de histologische biopten. Dit proefschrift beschrijft de rol van borstbiopten in gepersonaliseerde behandeling gebaseerd op data uit klinische praktijk. De volgende conclusies kunnen worden gemaakt:

• Vacuüm-geassisteerde stereotactische biopsie voor borstcalcificaties heeft een zeer hoge nauwkeurigheid. Bij een benigne histopathologisch resultaat is er geen follow-up nodig.
• MRI-geleide borstbiopten in diagnostische setting is een accurate procedure en een waardevol middel in klinische besluitvorming.
• Preoperatieve MRI kan niet betrouwbaar de aanwezigheid van invasieve tumor voorspellen bij biopt-bewezen DCIS. Daarom kan dit niet worden gebruikt in de selectie voor een schildwachtklier procedure. 
• Het predictie model van Meurs et al (2018) is een valide model en is klinische bruikbaar in de selectie voor een schildwachtklier procedure bij biopt-bewezen DCIS.
• Indien vrije snijvlakken worden nagestreefd in de behandeling van DCIS is er een zeer laag ipsilateraal recidief percentage (8%). Met zo’n laag recidief percentage, is er geen toegevoegde waarde van biomarkers voor het schatten van het recidiefrisico.
• In het merendeel van patiënten leidden completerend okselkliertoilet niet tot upstaging en dus ook niet tot verandering van aanvullende behandeling.
• Patiënten waren goed geïnformeerd bij het maken van hun keuze en hadden individuele motieven voor het wel of niet kiezen voor borstreconstructie. Verschillen in het afwegen van persoonlijke waarden lijken de beslissing te beïnvloeden aangezien dezelfde argumenten zowel gebruikt worden om voor borstreconstructie te kiezen als om hiervan af te zien.