Promotie S. (Sven) Geurts

Samenvatting:

Het menselijk hart (myocard) is een fascinerend en krachtig vuistgroot gespierd orgaan dat bloed rond pompt door het cardiovasculaire systeem. Het hart is gelokaliseerd in het midden compartiment van de borstkas (thorax) genaamd het mediastinum. Het hart is anatomisch verdeeld in vier kamers: twee bovenste kamers genaamd het linker en rechter atrium en twee onderste kamers genaamd het linker en rechter ventrikel. Tijdens rust klopt het hart ongeveer 60-80 keer per minuut terwijl het tijdens fysieke inspanning tot 180-200 keer per minuut kan kloppen afhankelijk van de metabole behoeften van het lichaam. De pomp functie en de frequentie wordt verder gereguleerd door de sinoatriale knoop, gelokaliseerd bovenin het rechter atrium, die de orkestleider van het cardiale ritme is. In een fysiologische situatie wordt elektrische activiteit geïnitieerd door de pacemaker cellen in de sinoatriale knoop. Deze erg gespecialiseerde cellen genereren een elektrische stroom die in serie reist van de sinoatriale knoop naar de atrioventriculare knoop naar de bundel van His en eindigt in de Purkinje vezels gelegen in de ventrikels. Deze reizende elektrische stroom zorgt ervoor dat de atria en ventrikels contraheren in sequentie wat maakt dat bloed stroomt van de atria naar de ventrikels naar het cardiovasculaire systeem. Bij atriumfibrilleren is het normale cardiale ritme verstoord door chaotische elektrische activiteit of excitatie in de atria. Deze chaotische elektrische activiteit leidt tot een onproductieve atriale contractie en kan hierop volgend zorgen voor een onregelmatige ventriculaire excitatie en contractie. Atriumfibrilleren is wereldwijd de meest voorkomende cardiale aritmie en de prevalentie ervan heeft epidemische proporties bereikt door vergrijzing van de algemene populatie en de toenemende prevalentie van atriumfibrilleren risicofactoren zoals obesitas, hypertensie, diabetes mellitus, coronaire hartziekte, en hartfalen. De wetenschappelijke gemeenschap heeft de afgelopen decennia de kennis omtrent de epidemiologie, predictie, pathofysiologie, en behandeling van atriumfibrilleren voortgestuwd. Ondanks deze wereldwijde wetenschappelijke inzet de afgelopen decennia om deze complexe en polygenetische ziekte beter te begrijpen, de etiologie van atriumfibrilleren blijft vooralsnog onduidelijk. Men kan zich voorstellen dat deze complexiteit de predictie, preventie, en management van atriumfibrilleren verder compliceert. Het genereren van nieuw bewijs is daarom noodzakelijk om de ziektelast van atriumfibrilleren te reduceren. We onderzochten daarom met name de etiologie van atriumfibrilleren in deelnemers van de ERGO studie (The Rotterdam Study), de UK Biobank, en meerdere grootschalige genomische consortia.