EUR KINOsofie: Hiroshima mon Amour (1959) + Heleen Pott (uitgesteld)

Hiroshima Mon Amour is een film die het de kijker niet makkelijk maakt. Vanaf de openingsscène is het raadselachtig wat we zien: zijn het de lichamen van twee geliefden? Of de lichamen van slachtoffers van de atoombom, bedekt met radioactieve as? Hiroshima anno 1945, of een ‘histoire d’amour’ (let op het bijna-anagram) jaren later? In de film lopen verschillende verhaallijnen door elkaar heen zonder dat de interne structuur transparant wordt; door de experimentele stijl zijn er talloze manieren om HMA uit te leggen. In de vroege jaren zestig wordt HMA gezien als een existentialistische nouvelle vague film over buitenechtelijke seks, wanhoop, en de leegte van het moderne levensgevoel. In de postmoderne jaren tachtig zijn art house bezoekers vooral geïnteresseerd in de deconstructieve esthetiek van discontinuïteit, flashbacks, traagheid, stiltes. In de jaren negentig wordt geprobeerd vorm en inhoud explicieter op elkaar te betrekken, door HMA te interpreteren als een film over trauma en herinnering. Prof. dr. Heleen Pott zal in haar inleiding ingaan op de onmogelijkheid om een historisch trauma als de nucleaire verwoesting van Hiroshima met zijn burgerbevolking te herdenken, zonder onrecht te doen aan de slachtoffers. In een tijd waarin het herdenken van massaslachtingen en genocides een verplichte routine geworden is, met bobo’s en politieke prominenten op de eerste rij, blijft dit thema onverminderd actueel.

Hiroshima mon amour (1959)

Hiroshima, de stad waar 200.000 mensen binnen enkele seconden de dood vonden toen de atoombom op haar viel. Maar ook een stad die vijftien jaar later, in 1959 een levendige stad geworden is, een stad die nooit slaapt. In dat jaar reist een Franse actrice af naar Hiroshima om in een film over vrede te spelen. Daar legt ze een relatie aan met een Japanse, getrouwde man, die haar doet denken aan haar eerste liefde, een Duitse soldaat tijdens de Tweede Wereldoorlog.