Econoom Kevin Spiritus: ‘De Belgische fiscaliteit is verrot door achterpoortjes’

Volgens Spiritus is een achterpoortje een manier waarop iemand, zonder goede reden, aanzienlijk minder belastingen betaalt dan andere burgers die nochtans evenveel verdienen: ‘Dat creëert meestal niet alleen een probleem van rechtvaardigheid, maar ook van economische inefficiëntie. Het draait er meestal om wie het best heeft kunnen lobbyen bij politici.’ Die lobbylogica, stelt Spiritus, heeft geleid tot een lappendeken van uitzonderingen waar vooral wie goed georganiseerd is van profiteert.

Een schoolvoorbeeld daarvan is het systeem van flexi-jobs. ‘Dit systeem slaat echt nergens op. In mijn ogen past dat in een verrottingsstrategie van partijen als Open VLD: een hoog basistarief voor belastingen, maar iedereen wel uitzonderingen geven. Het is hetzelfde als de jaarlijkse discussie over hoeveel uren studenten mogen werken zonder belastingen te hoeven betalen. In Nederland is dat ondenkbaar, studenten werken daar nog veel meer en betalen gewoon belastingen zoals iedereen.’

Ook de geplande meerwaardebelasting ziet hij al ontsporen nog voor die in werking treedt. Het gevaar is dat fiscale spitstechnologie en creatieve constructies de bedoeling volledig ondergraven. Volgens econoom Spiritus zullen fiscalisten het een en ander proberen. ‘De ene is al wat agressiever dan de andere. In de Verenigde Staten bestaat al een meerwaardebelasting en daar zien we dat aandeelhouders op de beurs artificiële verliezen creëren, om die vervolgens van hun winsten te kunnen aftrekken. In België kan die speculatieve strategie leiden tot een hogere heffing, maar ik twijfel er niet aan dat we nog andere trucs te zien zullen krijgen.’

De rode draad in zijn analyse is vernietigend: achterpoortjes zijn geen toevallige uitwassen, maar het resultaat van bewuste politieke keuzes. Volgens Spiritus ondermijnen ze de rechtvaardigheid én de efficiëntie van ons belastingsysteem, en voeden ze tegelijk het cynisme van burgers die wel correct betalen.Volgens Spiritus is een achterpoortje een manier waarop iemand, zonder goede reden, aanzienlijk minder belastingen betaalt dan andere burgers die nochtans evenveel verdienen: ‘Dat creëert meestal niet alleen een probleem van rechtvaardigheid, maar ook van economische inefficiëntie. Het draait er meestal om wie het best heeft kunnen lobbyen bij politici.’ Die lobbylogica, stelt Spiritus, heeft geleid tot een lappendeken van uitzonderingen waar vooral wie goed georganiseerd is van profiteert.

Een schoolvoorbeeld daarvan is het systeem van flexi-jobs. ‘Dit systeem slaat echt nergens op. In mijn ogen past dat in een verrottingsstrategie van partijen als Open VLD: een hoog basistarief voor belastingen, maar iedereen wel uitzonderingen geven. Het is hetzelfde als de jaarlijkse discussie over hoeveel uren studenten mogen werken zonder belastingen te hoeven betalen. In Nederland is dat ondenkbaar, studenten werken daar nog veel meer en betalen gewoon belastingen zoals iedereen.’

Ook de geplande meerwaardebelasting ziet hij al ontsporen nog voor die in werking treedt. Het gevaar is dat fiscale spitstechnologie en creatieve constructies de bedoeling volledig ondergraven. Volgens econoom Spiritus zullen fiscalisten het een en ander proberen. ‘De ene is al wat agressiever dan de andere. In de Verenigde Staten bestaat al een meerwaardebelasting en daar zien we dat aandeelhouders op de beurs artificiële verliezen creëren, om die vervolgens van hun winsten te kunnen aftrekken. In België kan die speculatieve strategie leiden tot een hogere heffing, maar ik twijfel er niet aan dat we nog andere trucs te zien zullen krijgen.’

De rode draad in zijn analyse is vernietigend: achterpoortjes zijn geen toevallige uitwassen, maar het resultaat van bewuste politieke keuzes. Volgens Spiritus ondermijnen ze de rechtvaardigheid én de efficiëntie van ons belastingsysteem, en voeden ze tegelijk het cynisme van burgers die wel correct betalen.