Europees minimumloon?

Instrumenten

Gerritsen benadrukt allereerst dat een minimumloon één van de twee instrumenten is om welvaart te herverdelen. Een andere manier om welvaart te herverdelen is via fiscale instrumenten, dat wil zeggen belastingen, subsidies en toeslagen. Hij benadrukt dat een verhoging van het minimumloon niet gratis is, en moet worden betaald door ofwel de consumenten wegens hogere prijzen, ofwel de bedrijven wegens lagere winsten, ofwel een combinatie van beide. Bovendien kan een verhoging van het minimumloon bedrijven ertoe aanzetten minder laaggeschoolden en/of laagbetaalden in dienst te nemen.

Fiscaal beleid

Het tweede instrument - het fiscale instrument - is volgens Gerritsen een effectiever instrument. Dit instrument geeft bedrijven namelijk geen prikkel om minder laaggeschoolden en/of laagbetaalden in dienst te nemen. Een groot deel van het fiscale beleid heeft immers geen invloed op de aanwervingsbeslissingen van bedrijven.

Grootte van verandering

In de recente literatuur heeft zich echter een verschuiving voorgedaan, geeft hij toe. Uit recente literatuur blijkt dat de werkgelegenheidseffecten van een verhoging van het minimumloon beperkt lijken te zijn. Hij geeft een belangrijke kanttekening; dit geldt voor marginale veranderingen in het minimumloon. Het werkgelegenheidseffect van grote veranderingen van het minimumloon is dus nog steeds ambigu.

Concluderend is de universitair docent sceptisch over het verhogen van het minimumloon via de Europese Unie. Hij oordeelt dat herverdelingsbeleid politieke keuzes zijn, een Europese implementatie botst dan ook met het subsidiariteitsbeginsel. Bovendien is er ook een kostenefficiënter alternatief voorhanden: het fiscale instrument.