Promotie E. (Ellen) Minkman

Het waterbeheer in Nederland is de afgelopen 20 jaar getransformeerd van preventiegericht (d.w.z. steeds hogere dijken bouwen) naar een risicogebaseerde aanpak die harde infrastructuur combineert met zachte bestuursmaatregelen. Deze beleidswijziging was nodig om de Nederlandse delta toekomstbestendig te houden met het oog op klimaatverandering. In de afgelopen tien jaar is deze ‘Nederlandse aanpak’ van deltamanagement door de Nederlandse overheid actief verspreid in het buitenland. Het gevolg is dat deze Dutch Delta Approach (DDA) model stond voor beleidsvorming in tientallen projecten over de hele wereld en vooral in ontwikkelingslanden. Deze verspreiding van de DDA naar andere landen is een proces van beleidsoverdracht (policy transfer), oftewel een proces waarbij kennis over beleid in één plaats en tijd doelbewust gebruikt wordt om elders beleid te formuleren (Dolowitz & Marsh, 1996; Evans & Davies, 1999). Binnen de zogenoemde focusdelta’s zijn delta’s in Azië rijk vertegenwoordigd, de focusdelta’s zijn tevens de gebieden waarnaar de DDA overgedragen wordt. Dit onderzoek concentreert zich daarom op beleidsoverdracht van de DDA naar drie Aziatische landen: Indonesië (Jakarta), Vietnam (Mekongdelta) en Bangladesh. Hierbij staan vragen over de effectiviteit van de overdracht van de DDA naar deze landen centraal: met welke aspecten moet rekening worden gehouden bij de overdracht van beleid van het ene land naar het andere? Maar ook: waarom wordt de DDA überhaupt overgedragen aan andere landen? Hoe beïnvloedt de lokale en internationale politiek deze overdrachtspogingen? En wanneer kunnen deze overdrachten als ‘succesvol’ of effectief worden beschouwd? Dit proefschrift maakt gebruik van het concept beleidsvertaling (policy translation), een conceptualisering die de nadruk legt op de wijzigingen van beleid. Beleidsvertaling ziet beleidsoverdracht nadrukkelijk niet als een rechtlijnig overzetten van beleid van A naar B (Stone, 2012; Dolowitz, 2017). Er zijn, ondanks de hoeveelheid literatuur over dit fenomeen, drie theoretische lacunes geïdentificeerd: er is nog onvoldoende bekend over het activeren van beleid voor overdracht (mobilization), er is slechts gedeeltelijk inzicht in hoe het proces van beleidsvertaling verloopt en er is beperkt begrip over hoe macht, belangen en politiek het proces van beleidsoverdracht beïnvloeden. De eerste leemte in de literatuur werpt vragen op over hoe het beleid wordt gemobiliseerd voor internationale verspreiding. In de bestaande literatuur ligt de nadruk op de redenen Samenvatting 14 | Building Bridges van ontvangers om tot beleidsoverdracht over te gaan, terwijl er minder aandacht is voor de promotie of het actief aanbieden van bepaald beleid door afzenders. De tweede betreft empirische inzichten in hoe actoren ideeën aanpassen om ze geschikt te maken voor de ontvangende context. Dergelijke vertaling wordt gedaan door zowel afzenders, ontvangers als andere relevante actoren. Om te begrijpen hoe overgedragen beleidsideeën in de praktijk worden vertaald moet men dus met alle actoren rekening houden. Ten derde gaat beleidsoverdracht over het formuleren van beleid, welke plaatsvindt in een context van bestaande instituties en politieke arena’s. Toch is er weinig bekend over hoe politiek en macht het overdragen en vertalen van beleid beïnvloedt. De rol van macht en politiek is daarom de derde kloof die centraal staat in dit proefschrift.

De promoties vinden, in verband met het coronavirus, niet op de gebruikelijke wijze publiekelijk plaats in de Senaatszaal of de Professor Andries Queridozaal. De kandidaten zullen hun proefschrift in een klein gezelschap of online verdedigen.