Promotie J.G.H.P. (Jeroen) Verhoeven

Samenvatting:

Bij patiënten met hart- of nierfalen is een transplantatie de voorkeursbehandeling. Helaas is afstoting van een transplantaat een belangrijke complicatie, welke in 10-20% van de  niertransplantatie en in ongeveer 25% van de harttransplantatie patiënten optreedt in het eerste jaar na transplantatie. Afstoting beschadigt het transplantaat en beperkt daarmee zowel
de overleving van het transplantaat, als die van de ontvanger. Het is daarom belangrijk dat een afstoting tijdig wordt aangetoond zodat een extra behandeling, de anti-afstotingstherapie,
kan worden gegeven. De huidige middelen die worden gebruikt om afstoting aan te tonen hebben belangrijke tekortkomingen: 1) het nemen van een nier- of hartbiopt, waarbij een
stukje weefsel van het transplantaat wordt verkregen, is een belastende en kostbare procedure waarbij de diagnose afstoting kan worden gemist. Dit komt omdat slechts een klein gedeelte
van het totale orgaan kan worden beoordeeld (sampling error). Daarnaast kan de uitkomst (de diagnose) variëren als gevolg van variatie tussen pathologen (inter-observer variabiliteit)
in de beoordeling van weefsel; 2) de huidige minimaal-invasieve testen in bloed of urine, ofwel biomarkers, zijn niet in staat om in een vroeg stadium een afstoting aan te tonen.
Tevens kunnen deze testen geen onderscheid maken tussen transplantaatschade veroorzaakt door een afstoting en transplantaatschade door een andere oorzaak. Daarom is het van
groot belang dat nieuwe minimaal-invasieve biomarkers worden ontwikkeld. Het doel van het onderzoek beschreven in dit proefschrift was om te onderzoeken of nieuwe minimaalinvasieve biomarkers kunnen bijdragen aan de (vroeg)diagnostiek van afstoting, te weten het meten van donorspecifi ek cel-vrij DNA (ddcfDNA) circulerende cel-vrij nucleosomen
(CCFN) en circulerende endotheelcellen (cECs).